Best wel een verrassing, toen we een tijdje geleden konden vaststellen dat de debuutplaat van dit Amerikaanse zestal op #9 binnengekomen was in de Euro Americana Charts. Zelf hadden wij nooit van de band gehoord en –onder ons gezegd en elders gezwegen- de vermelding in nog al wat charts durft wel eens het gevolg te zijn van een goed gevoerde promotiecampagne, veeleer dan de weergave van wat de bijdragende DJ’s echt van een plaat vinden.

Veel meer dan enig wenkbrauwengefrons maakte die vermelding dan ook niet los, tot, nauwelijks een paar dagen later ons recensie-exemplaar op de deurmat lag. Geen excuus meer mogelijk: nu moest er geluisterd en geschreven worden. En zo geschiedde… Wat ik zoal hoorde? Ik hoorde een klein dozijn zelfgeschreven songs, die nogal vaak in een country en folkrockbedje gelegen hebben en ook met fiorituren uit die genres omzwachteld worden. Ik hoor de stemmen van twee heren van niet meer zo jonge leeftijd (Carl Funk en Larry Mason), die, wellicht doordat ze al jaren af en aan samen optreden, een trefzekere manier van samen zingen gevonden hebben en daardoor al eens een “Byrds”-lichtje laten knipperen. Ik hoor erg mooie arrangementen –en ik lees in het boekje dat daarvoor volk als Orville Johnson en Will Dowd opgetrommeld werd. Ik hoor een cover van Streets of Laredo waar ik helaas geen jota van geloof en verder blijft het, wat mij betreft, bij de vijf beluisteringen, die ik om mezelf ernstig te kunnen nemen, aan deze cd heb besteed.

Ik geeft het grif toe: het kan absoluut aan mij liggen, maar ik hoor niet wat anderen menen te moeten horen. Om helemaal eerlijk te zijn: als iemand mij kan aantonen waarin deze cd zich zou onderscheiden van de honderden andere die nooit op #9 geraken, mag hij mijn exemplaar van deze cd gratis ende voor niks komen halen. Puur toevallig had ik gisteren de heruitgave van de eerste Jayhawks-cd in de auto opstaan. Dàt was nog eens een plaat! (Dani)